Rozdział Jedenasty

Rozdział Jedenasty

-Odprowadzić cię?-zapytał po bardzo długiej ciszy, która najwyraźniej męczyła ich obojga, ponieważ Nancy przystała na tą prośbę z uśmiechem. Z jednej strony cieszył się, bo w końcu o to mu chodziło, ale z drugiej jej odpowiedz przez, którą milczeli była przerażająca i bardzo niepokojąca. Ruszyli bez słów, najpierw przechodząc przez krzaki, a następnie stawiając kroki na szarym chodniku. Słońce delikatnie muskało jej twarz sprawiając, że wydawała się trochę jaśniejsza, niż w rzeczywistości była, a chłodniejszy wiatr co chwile zawiewał jej brązowe włosy do tyłu. Kątem oka obserwował ją, wiedząc, że to jeden z najpiękniejszych widoków na Ziemi, jaki kiedykolwiek widział.

-Masz na prawdę piękny dom.-powiedział starając się nie okazywać wpatrywania się w jej osobę. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że już to mówił, a teraz powtarzając to, bo nie potrafił inaczej zacząć rozmowy wygłupił się. Po dziesięciu minutach dotarli do domu. Stanęli na przeciwko siebie chyba nie do końca świadomi, patrzenia sobie w oczy. Tonęli w nich nawzajem, nie słysząc kompletnie nic, z wyjątkiem swoich lekko głośniejszych oddechów. Nancy jako pierwsza to przerwała, spuszczając wzrok na swoje glany.

-Wejdziesz na herbatę?-wydukała nie pewnie zakładając kosmyk włosów za ucho.

-Jasne.-odpowiedział wykrzywiając usta w uśmiechu. Otworzył furtkę i przepuścił zielonooką w drzwiach. Gdy znaleźli się już w środku budynku gestem dłoni wskazała mu swój pokój, do którego od razu się udał. Sama w tym czasie poszła przygotować ciepły napój. Luke usiadł na łóżku rozglądając się w około. Szare, zwykłe ściany i jasno-brązowe meble mieściły się w pomieszczeniu, dodając przy tym jego uroku. Dostrzegł także i zeszyt, który wyróżniał się spośród innych książek leżących na półce. Schował twarz w ręce, chcąc przezwyciężyć ciekawość, którą miał od dziecka, ale niestety. Przegrał z nią. Wstał i cichym, lecz szybkim krokiem podszedł do półki. Jednym ruchem ściągnął zeszyt i otworzył go na pierwszej lepszej stronie. Zagłębił się w napisanych tam słowach tak bardzo, że nie usłyszał jak Nancy zbliżała się do pokoju.

-Co ty robisz?!-krzyknęła od razu, gdy zobaczyła co blondyn trzyma w dłoniach. Odstawiła dwa kubki herbaty na bok nie zwracając nawet uwagi, że ich zawartość lekko się wylała mocząc przy tym blat biurka. -Oddaj mi to!

-Ja...ja nie chciałem. To...-zaczął się jąkać nie wiedząc nawet jak ogromny błąd właśnie popełnił. Stał patrząc na nią, będąc bezbronnym, z rozchylonymi ustami i delikatnie drżącymi rękoma.

-Wyjdź stąd!- warknęła przez zęby, tracąc kontrole nad sobą. Luke nie mógł nic z siebie wydusić, żadnego, pojedynczego słowa. Czuł, że zniszczył wszystko co między nimi było, o ile w ogóle coś było.- No już!

Po tych słowach Hemmings opuścił jej dom. Nancy nie była wściekła tylko na niego. Winiła także i siebie, ponieważ od samego początku wiedziała, że to nie skończy się dobrze. Miała ochotę go uderzyć, ale ból w jego niebieskich tęczówkach jaki dostrzegła niecałą minutę temu sprawił, że tego nie zrobiła. Nie wiedziała nawet dlaczego, bo przecież w końcu nie naruszył tylko jej prywatności. Naruszył jej świat.

Podchodząc do łóżka rzuciła na biurko zeszyt i kładąc się na miękkim materacu zaczęła powtarzać słowa znanego na pamięć wiersza.

ODCHODZĘ

Smutnym jesiennym wieczorem

 umarła moja nadzieja,

żegnała mnie czarnym kolorem,

 wiatr resztki światła rozdziera.

Cóż począć w takiej chwili.

Wszystko, co miałam zginęło.

Wszyscy już ze mną skończyli.

Czas skończyć mego życia dzieło.

Wybrałam - niech się to stanie.

 Nikt mi nie przeszkodzi w tej drodze.

Skończyła - to moje ostatnie zdanie:

 Odchodzę od was - odchodzę

**********
I mamy jedenasty rozdział! Wiersz napisała moja koleżanka, a ja osobiście uważam, że jest genialny. Co o tym myślicie? Czy ktoś spodziewał się takiego obrotu sytuacji? Jakieś przypuszczenia co będzie dalej? Przypominam o dwóch ankietach. ;))))) Dodaje dzisiaj rozdział, gdyż jutro idę do szkoły. Znowu ;___;.