Rozdział Dziesiąty

Rozdział Dziesiąty

Stara, drewniana ławka była jednym z najcichszych miejsc w okolicy. Mieściła się na uboczu, w parku, nie daleko szkoły. Gęste krzaki, które ją otaczały sprawiały, że była niewidoczna nawet z bliska. To było ulubione miejsce Nancy nie licząc łóżka. Westchnęła ciężko przymykając powieki. Napajała się spokojem i delikatnym szumem jesiennych liści, które tańczyły na wietrze. Niestety nie trwało to długo. Cisza jaka jeszcze chwile temu tu panowała została zagłuszona. Odwróciła głowę, zauważając znajomą posturę blondyna. Ubrany był w czarny t-shirt, czerwoną koszule w kratę i czarne rurki. Uśmiechnął się lekko, co odwzajemniła. Zauważył, że Nancy była inaczej ubrana. Zamiast ciemnego swetra ubrała pomarańczową kurtkę, a miejsce smutnego wyrazu twarzy zajął nieco weselszy, lekki i ledwo zauważalny uśmiech. Bez słów usiadł na ławce koło niej. Kontem oka obserwował jak dziewczyna ignoruje jego obecność i wpatruje się z zafascynowaniem w ptaki krążące nad ich głowami. Zrobił to samo, ale nic nie było interesującego od niej.

-Co ty tu robisz?-zapytała tak cicho, że ledwo ja dosłyszał. Luke zmarszczył brwi i spojrzał na nią.

-Siedzę...

-To moja ławka.-stwierdziła ściągając wzrok na blondyna.-Ty się chyba nigdy nie poddajesz.-dodała nieco ciszej.

-Masz racje-spojrzał w jej oczy-Zawsze walczę o coś na czym mi cholernie zależy.
Uśmiechnęła się do niego. W jej zielonych, pięknych oczach nadal widniała pustka, ale coś się zmieniło. Nie wiedział dokładnie co, ale podobało mu się to jak go traktowała.

-Co ty na to, żeby każdy z nas zadał po pięć pytań, na które musimy odpowiedzieć szczerze?-zapytał z lekką nutką niepewności w głosie. Nancy nie wiedziała co odpowiedzieć. Propozycja blondyna była ryzykowna, ale też lekko kusząca. Ostatecznie po długich namysłach, zgodziła się.

-Dlaczego się przeprowadziłeś?-zaczęła najpierw, pytając o pierwszą lepszą rzecz jaka przyszła jej na myśl.

-Moi rodzice uważali, że tak będzie lepiej.-zaczął unikać kontaktu wzrokowego, a Nancy już wiedziała, że coś jest nie tak.-Dlaczego jesteś taka smutna?

-Przez życie...-odpowiedziała, również na niego nie patrząc. Wolała uniknąć tego tematu.-Masz jakieś rodzeństwo?

-Już nie.

-Jak to?-zapytała zaskoczona.

-Moja siostra zmarła, dwa lata temu.-mogła przysiąść, że w jego oczach dostrzegła łzy, które próbował powstrzymać, nie chcąc okazywać słabości.

-Przykro mi...

-To nic, nie mówmy o tym. Dlaczego nie było cię w szkole?-postanowił zmienić temat, ale nadal był przygnębiony.  Podobnie jak u Nancy, przeszłość nie była jego ulubionym tematem.

-Musiałam odpocząć, a więc skąd jesteś?-współczuła mu. Każdy, nawet Luke nie zasługiwał na takie cierpienie, a Nancy też coś o tym wiedziała.

-Z Londynu. Wszyscy mówią, że to piękne miejsce, ale wiesz...w sumie nie lubiłem tego miasta. Było strasznie komercyjne.

Moje pytanie trzecie brzmi : Jaka jest twoja ulubiona piosenka?

-Żadna. Twoja ulubiona pora dnia?

-Nie mam swojej ulubionej pory dnia.-był strasznie zaskoczony tym pytaniem, ale dla swojego dobra postanowił tego nie komentować.-Jaki jest twój ulubiony kolor?

-Czarny.-odpowiedziała bez namysłu, ponieważ na prawdę tak sądziła.-Co myślisz o Alice?

Luke obrócił gwałtownie głowę, a jej policzki nabrały czerwonego koloru. Nie mogła zrozumieć, dlaczego zadała te pytanie.

-Jesteś o nią zazdrosna? Nie lubię jej. Chyba jest pusta-odpowiedział wykrzywiając usta w uśmiechu.-Najpiękniejszy dzień w twoim życiu?

Nastała cisza. Oddech Nancy zaczął być lekko przyśpieszony, a na jej malinowe usta wpełzł uśmiech. Luke zaczął się denerwować i jednocześnie bać nagłej zmiany zachowania Nancy. Może to nie było odpowiednie pytanie? Może coś się stało?

-Dzień, w którym umrę będzie moim najlepszym dniem.

**********
Zmusiłam się trochę do tego rozdziału, bo chciałam go dodać dzisiaj. Trochę dupny, ale mam nadzieję, ze nie jest, jakiś strasznie beznadziejny. Następny najprawdopodobniej w weekend. :)))

Komentujcie i obserwujcie, Miśki